همین که برادر، عمامه پیامبر را بر سر بگذارد، شمشیر پیامبر را در دست بگیرد و به سمت سپاه دشمن حرکت کند کافیست تا غم عالم بردلت، بنشیند.
اما برادر به این بسنده نمی کند، مقابل دشمن می ایستد، تکیه اش را بر شمشیر پیامبر می دهدو در مقابل سیاهدلانی که به خون سرخ او تشنه اند، لب به موعظه می گشاید:" مردم! در آرمش، گوش به حرفهایم بسپارید و شتاب نکنید تا من آنچه حق شما برمن است به جای آورم که موعظت شماست و اتمام حجت برشما.
درنگ کنید تا من، انگیزه سفرم را به این دیار، روشن کنم. اگر عذرم را پذیرفتید و تصدیقم کردید و با من از در انصاف درآمدید خوشا به سعادت شما، که اگر چنین شود، راه هجوم شما بر من بسته است. اما اگر عذرم را نپذیرفتید و با من از در انصاف در نیامدید، دست به دست هم دهید و تمام قوا و شرکاء خود را به کارگیرید، به مقصود خود عمل کنید و به من مهلت ندهید.چه می دانید در فضای روشن وبی ابهام گام می زنید.